در پهنۀ گیتی برای این دوران خلقت مراحلی تعیین شده که پس از رشد و تکامل در یک مرحله می بایست به مرحلۀ بالاتر منتقل شود و از آنجایی که همیشه انسان به اندازۀ درک خود میزبان اسرار بوده این امر برایش مجهول مانده و به اشتباه به باور نیستی و فنا کلمۀ مرگ را به آن اطلاق کرده و این کلمه را با باورهای غلط سالیان دراز در فرهنگ خود جای داده و نسل به نسل منتقل نموده

از جمله باورهای اشتباه که موجب وحشت از انتقال ( مرگ ) گشته است نسبت دادن مراحل ترسناک و عذاب آور به آن است مانند لحظۀ جان کندن ، تاریکی قبر ، فشار قبر ، عذاب قبر ، قبض روح کردن توسط عزرائیل با چهره های خشمگین و ترسناک ، سرازیری قبر ، شب اول قبر

در دالان زمان چهره آن تیره تر و وحشت آن افزون شده که تماماً به جهت عدم آگاهی بوده است در صورتیکه این عمل انتقال ( مرگ ) به جهت ارتقاء است و همواره سبب شادمانی می گردد که از باب رشد و تکامل است و هرگز ارتقاء و کمال باعث افسردگی و رنج نمی شود

همانطور که از این ارتقاء به اشتباه مرگ و نیستی برداشت شده برای آن نیز حالاتی را توأم با درد و رنج و عذاب متصور شده اند که باعث گردیده بیش از پیش برای انسان ترسناک نمود کند و اینچنین تصوری در طول زمان باعث شده انسان با جدا شدن عزیزی از جمع خود مدتهای مدید در رنج از دست دادن اوغوطه ور گردد و ضمن غمگینی خود باعث غمگین شدن دیگران و حتی آن عزیز مرحوم نیز بشود

زیرا انسان پس از جدا شدن روح از بدن به وجود خود در صحت و سلامت پی برده و اولین چیزی که باعث رنج او می شود شیون و زاری بازماندگان است که گمان دارند او از بین رفته به همین جهت تلاش می کند تا به آنها بگوید که اشتباه می کنند و او در سلامت کامل است ولی از آنجایی که موفق نمی شود تا این ارتباط را برقرار کند از شدت رنجی که به آنها وارد شده بسیار رنج می کشد.

چنانچه بتوانیم بر این باور باشیم که رفتن عزیزی از کنار ما به جهت ارتقاء در مراحل حیات است و دارای شرایطی بهتر و بالاتر از این حیات مادی گشته و از این ارتقاء نیز شادمان است و از شادی او شاد باشیم یقیناً او نیز با دیدن دیگران شادتر خواهد بود.